مناظره دو فیزیکدان، میدان‌های کوانتومی و تلاش برای اتصال مکانیک کوانتوم با نسبیت عام |
حامی: فلایتیو |
منبع: کتاب حقیقت آن‌چیزی نیست که بنظر می‌رسد – کارلو روولی |
اصل عدم قطعیت و اختلاف نظر سر مکانیک کوانتوم
در سال ۱۹۲۷، شهر براسل میزبان پنجمین دوره از کنفرانس سلوی بود. دوره‌ای که شاید آنرا بتوان یکی از تاثیرگذارترین رخدادها در تاریخ علم بشمار آورد. موضوع کنفرانس درباره اتم‌ها و ذرات ریزی بود که جهان ما از آن‌ها تشکیل میشد. اما مدعوین کنفرانس میخواستند تا درباره یک موضوع دیگر نیز گفتگو کنند.
ورنر هایزنبرگ، اروین شرودینگر، مکس بورن، ماری کوری، ولگنگ پاولی، ورنر هایزنبرگ و آلبرت انیشتین تنها برخی از کسانی بودند که قرار بود در این کنفرانس حضور داشته باشند و یکی از موضوعاتی مورد بحث میان آن‌ها، مکانیک کوانتوم بود.
مکانیک کوانتوم شاخه نسبتا جوانی بود. در سال ۱۹۰۵، انیشتین در یکی از چهارمقاله شگفت انگیز خود گفته بود که نور در بسته‌های خیلی ریزی ازکوانتا سفر میکند. او با کمک این توصیف، ساختاری دوگانه به نور داده بود. موجی که از ذرات ریزی به نام فوتون تشکیل شده و هم دارای ساختار موجی است هم ساختار ذره‌ای.
چند سال بعد از انتشار این مقاله، نیلز بور این موضوع رو یک پله جلو تر برده و ادعا کرد که الکترون‌ها هم ساختار دوگانه دارند. در سال ۱۹۲۷، هایزنبرگ باز ماجرا رو یک قدم جلوتر برد و گفت که همه چیز در جهان ساختار دوگانه دارند. با کمک اصل عدم قطعیت، هایزنبرگ که محاسبه همه ویژگی‌های یک ذره غیر ممکن است.
انیشتین که خود یکی از موسسین مکانیک کوانتوم بود، با شنیدن این موضوع راه خود را از اعضای مکتب کوپنهاگ جدا کرده و به مخالفین عدم قطعیت تبدیل شد.
در سال ۱۹۲۷، در پنجمین کنفرانس سلوی، انیشتین و بور تصمیم گرفتند تا درباره این موضوع با یکدیگر مناظره کنند. اونها میخواستند برای آینده مکانیک کوانتوم بجنگند …
