آیسخولوس، تراژدی نویس معروف یونان باستان معتقد بود که حافظه، مادر خرد و دانش است. و احتمالا حق واقعا با اون بوده. هرچند که در اون زمان به دلیل نبود تکنولوژی و حتی کاغذ درست‌حسابی، حافظه تنها ابزار انسان‌ها برای انباشت اطلاعات مهم و ضروری بوده، ولی خب الان رو هم نگاه کنید :
با اینکه همه اطلاعات جهان تنها یک سرچ گوگل با شما فاصله داره، ولی تحلیل اون‌ها و استفاده ازشون برای دستیابی به نتیجه‌گیری های منطقی و یا تعامل اون‌ها برای رسیدن به یک ایده جدید نیازمند این هستش که شما اون داده هارو در ذهنتون نگه دارید و تنها راه نگه داشتنش هم استفاده از حافظه هستش. اما این همه ماجرا نیست. وجود حافظه اونقد در زندگی ما ضروری هستش که حتی فکر کردن به نبودش میتونه آزار دهنده باشه.
اما بزارین یک خبر بد به شما بدیم. از هر ده نفر که داره به این پادکست گوش میده یک‌نفر حافظه خودش رو قراره از دست بده و از هر سی نفر، یک نفر بخاطر این موضوع جون خودشو از دست میده. و دلیل این موضوع همون بیماری هستش که باعث مرگ خانم آگوست دیتر شده بود.
آلزایمر، باعث زوال عقل و فعالیت های اون شده و میتونه در مدت زمان کوتاهی کل توانایی شما برای زندگی کردنو ازتون بگیره. در حال حاضر هر۴ ثانیه یک نفر دچار این بیماری میشه و به‌دلیل عدم وجود راه درمان، ناچاره که وجود این بیماری رو قبول و با وضعیت خودش کنار بیاد. وضعیتی ترسناک که در اون تمام خاطرات، تمامی تجربه‌ها، تمامی اتفاقات خوب و بد و تمامی آدمایی که دوستشون دارین کم کم از ذهن محو میشن و انسان رو در یک تاریکی مطلق تنها میزارن. تاریکی ابدی که مسیری بجز نابودی در جلوش قرار نگرفته.
اما این بیماری چطور کار میکنه ؟
